Koniks en Schotse hooglanders

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het was zondag koud en vochtig, maar ik wilde toch weer eens naar Lentevreugd. Dus goede jas aan en handschoenen mee. Er stond een stevige wind op Lentevreugd. Het is natuurlijk een open vlakte tegen de duinen aan met maar een paar bomen. Maar wel een mooie open vlakte. Op het water aan het begin zaten wat Krakeenden en Kuifeenden, die zich niets aantrokken van de kou en wind. 
De 2 Kastanjebomen staan er treurig bij zonder hun bladeren en de Duindoorns zijn ook hun mooie glans kwijt. 

Bij een grote plas in het midden van Lentevreugd staat de kudde Koniks te grazen. Ook zij lijken geen last te hebben van de kou. Ze lopen gewoon door het water, sommige helemaal tot aan hun buik. Ik krijg het er koud van.
Terwijl ik foto’s aan het maken ben van de Koniks in het water, komt er ééntje heel dichtbij. Hij snuffelt aan me en wil in mijn lens happen. Heel voorzichtig sta ik op en hij legt zijn hoofd op mijn schouder. Het is duidelijk dat hij een knuffel wil. Ik aai hem en blijf wel opletten, het is tenslotte een “wild” paard. Wanneer ik stop met aaien en een stap naar achteren doe loopt hij gewoon met mij mee, alsof hij wil zeggen: meer, meer, ga door.
Normaal gesproken blijf ik op gepaste afstand van de dieren, maar ja, dat was nu wel een beetje moeilijk. Deze kwam uit zichzelf naar mij toe. Het was een fantastisch moment.

Ik kon natuurlijk niet de rest van de dag de Konik blijven aaien, dus ik gaf hem een laatste aai en liep rustig weg. 
Even verderop vliegt een Grote bonte specht een struik in en er vlogen behoorlijk veel Spreeuwen rond. Plots vliegt er een kleine vogel een andere struik in. Ik ben toch wel benieuwd welke vogel dat was. Dus met de verrekijker in de aanslag iets dichterbij proberen te komen op zoek naar die vogel. Daar zie ik een groene vogel heen en weer hippen. Een Groenling. Wat leuk. In die struik zaten ook veel Vinken. Tja, die trekken met elkaar naar het zuiden.

Er is een gedeelte op Lentevreugd wat het “Laarzenpad” wordt genoemd. Dat is niet voor niets. Met deze natte dagen zak je bijna tot aan je enkels weg. Ik had dan wel geen laarzen aan, wel goede hoge wandelschoenen, en daarom ging ik toch het “Laarzenpad” op. 
De Schotse hooglanders blijken geen last te hebben van het natte deel en lopen daar gewoon rond. Iets verderop, vlakbij de grote plas, ligt een Schotse hooglander op de grond en een Ekster gaat op één van zijn horens zitten. Fantastisch. Het lijkt wel een tafereel van de Afrikaanse savanne. Op de grote plas zitten heel veel eenden, waarvan de Slobeenden het meest vertegenwoordigd waren. 
Via een paar stapstenen kom ik weer terug in het droge stuk. Alsof je een andere dimensie in loopt.
Op de weg terug nog even langs de Koniks. Het was weer genieten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.